Vluchtelingen uit park Maximilian hebben gezichten, gevoelens, projecten. Achter de term “vluchtelingen” zijn er mensen zoals jij en ik … En wat als jij het was?
Haider, 37, arbeider. Herkomst: Irak.
“In mijn land werkte ik in een klein interieur design bedrijf voor 14 jaar. Ik was bezig met de afwerking zoals stukadoors en dat soort dingen. Het was een goede baan. Maar de bombardementen heeft ons dorp verwoest. Ik belandde zonder werk en zonder huis. Mijn vrouw en kinderen vluchtten naar mijn ouders. Ik heb besloten om mijn kans in Europa te wagen. De situatie ter plekke is erg moeilijk. We lijden dagelijkse onder intimidatie en vernedering.
In dit regime van terreur is het onmogelijk om een job te vinden, zonder te moeten collaboreren met diegenen die ons vernederen. Dus willen we naar Europa komen om te werken in omstandigheden met respect voor onze rechten van de mens.
Maar de reis maken met het gezin is veel te gevaarlijk. Om Griekenland te bereiken, nam ik een boot vanuit Turkije. We zijn ’s nachts ingescheept en vertrokken. Helaas werd de boot overbelast en begon hij water te nemen. Er waren kinderen met ons mee, ze schreeuwden.
We zaten gevangen op zee, in een boot die begon te zinken in het donker, zonder licht. Het is een herinnering die ik nooit zal vergeten. Gelukkig heeft een vissersboot ons gespot en ze namen ons veilig naar de Griekse kust. Zonder hen waren we allemaal verdronken.”
Photo: David Crunelle